Gra LOST RPG

Sol

- National Geographic. Lubię ten magazyn - stwierdził w ramach luźnej refleksji. - Miałem na myśli prawdziwy tatuaż - sprostował.

Imbir

Uniosła brew.
- Igłą i nitką maczaną w atramencie? - zakpiła - Poza tym, nie rozwiązałam problemu łopatki i zdolności plastycznych

Sol

- Eden robi tatuaże. Ma cały sprzęt ze sobą. - wyjaśnił z uśmiechem. -

Imbir

Pacnęła się otwartą dłonią w czoło.
- Dlaczego dopiero teraz się o tym dowiaduję? Już dawno miałabym nowy powód do użalania się nad sobą - boląca skóra... - zaśmiała się krótko. - Po prawdzie, nie interesowałam się tym tak bardzo od jakiegoś czasu. Ta twoja książka mi przypomniała o wcześniejszej manii... Niestety, rodzice byli nieprzejednani, potem nie miałam czasu, studia, i tak dalej

Sol

- Teraz masz świetną okazję - uśmiechnął się. - Na dodatek za darmo.

Imbir

- Tak... Mam nadzieję, że Eden będzie się chciało - nagle spojrzała na Sama podejrzliwie. - Kpisz sobie ze mnie, czy to tylko twoja niezłomna dobroć daje takie wrażenie?

Sol

- Nie kpię - odparł. - Serio je robi. I serio za darmo.

Imbir

-Och, w to, że robi i na dodatek za darmo wierzę... - wymamrotała pod nosem. - Zobaczymy, co z tego wyjdzie.
Zamyślona, zaczęła zasypywać piaskiem lewą stopę Sama.

Sol

Uniósł brwi i zrobił śmieszną minę, której dziewczyna nie mogła zauważyć. Odłożył książkę.
- A więc co się stało?

Imbir

- A miało się coś stać? - zdziwiona, uniosła brew.

Sol

- Jak tu podeszłaś, miałaś minę, która sugerowała, że jesteś gotowa zabić każdego, kto ci się nawinie.

Imbir

- Na początku miałam taki zamiar, siedziałeś tutaj w całkiem nieodpowiednim dla ciebie momencie - poczuła, że wzbiera się w niej dawna złość. - Przeklęte baterie!
Sam podwoiła tempo zasypywania nogi Winchestera.

Sol

- Aparat? - domyślił się, jak na mądrego chłopca przystało.

Imbir

- Nie spodziewałam się po tobie tak błyskotliwej inteligencji - odparła agresywnym tonem.
Mimo, że noga jej rozmówcy przypominała wielki kopiec kreta, Sam nie zaprzestała swojego zajęcia

Sol

Gdyby był Deanem, kolejnym jego pytaniem byłoby "czy jesteś w ciąży?". Ale Sam Deanem nie był - był za to uprzejmym i miłym chłopcem. W ramach uprzejmości nie poruszył nawet nogą.
- Cóż, prędzej czy później, to było do przewidzenia - powiedział ostrożnie. - Tutaj nie działają nawet zegarki - dodał i odruchowo spojrzał na swój, który działał.