Gra LOST RPG

Sal

Pauline poprawiła okulary przeciwsłoneczne i spojrzała bezczelnie w słonce. Na własne życzenie zrezygnowała z dachu (--I tak nie potrafiłabym go zrobić--) - od deszczu się nie roztopi, a słońce jej nie zaszkodzi.
Dobrze, ze wzięła tą niby-półeczkę. Przynajmniej miała gdzie postawić książkę, antyperspirant i płyty. To znaczy - miałaby, gdyby umiała ją przykręcić do palmy.
Walizka powędrowała w najbardziej ocieniony kąt szałasu, na niej Pauline z dumą ustawiła puchar. Z jednej z toreb wydobyła swojego ukochanego jaśka, niewielki ręcznik, którym miała zamair się przykryć w nocy, i jeden większy, do wycierania ciała po kąpieli.
--Teraz muszę tylko znaleźć jakiegoś robotnika do pomocy z tą półką i jakimiś wieszaczkami na ten ręcznik-- pomyslała, wychodząc z namiotu i rozglądając się za jakąś złotą rączką.

Orick

Luke przyglądał się zza ksiażki tej lichej konstrukcji Pauline. Toto nie miało dachu, a znając warunki atmosferyczne, będzie tu padać i biedną pannę zaleje. Uśmiechnął się sam do siebie na myśl przemokniętej panny, łażącej od namiotu do namiotu, błagając o schronienie. Spojrzał na swoją rezydencję i zaśmiał się: Namiot Pauline był dużo dalej, niż jego. Więc z pewnością nie będzie potencjalną ofiarą okazywania jej łaski w czasie deszczu

Sal

Pieprzony Charlie.
Nie lubiła, kiedy się z niej smiano. A idąc z nim w kierunku swojego schronienia odnosiła wrażenie, że jedna druga Driveshaft właśnie dusi się ze śmiechu.
--Wdzięczność, cholera jasna--
Doszli do jej prowizoryczniego schronienia. Pauline odchyliła koc i gestem zaprosiła Charlie'ego do środka.

Orick

Charlie zerknął do środka z niepewnością. Nie było dachu. To coś z pewnością nie zasługiwało na miano schronienia. Nawet jego ciasna Nora była lepsza.
Kiedy masz zamiar to dokończyć? Zapytał, pokazując palcem do góry.

Sal

Uch. Nie wiem. Zapewne zrobiłabym to już teraz, gdybym miała z czego. I przede wszystkim, potrafiła. odpowiedziała, podchodzac do walizki. Za nią i pucharem stała oparta o drzewo półka, obok niej leżały cztery gwoździki i dwie śrubki, a takze kawałek metalu służący jej za młotek. Podniosła półeczkę i narzedzia, podała je Charlie'emu.
Proszę. Mógłbyś ją przybić nad tym, co przez najbliższy czas będzie moim łóżkiem? spytała, wskazując ruchem głowy na jasiek i ręcznik ułożone na kocu.

Orick

Charlie kiwnął głową i zabrał się za robote.
Nigdy nie był majsterkowiczem. Dlatego po pierwszym uderzeniu trafił w palec. Przy drugim obok. Za trzecim uderzył tak, że gwóźdź się skrzywił. Jednak jakoś się trzymało.
Po chwili wszystko było przybite na czterech gwózdkach. Półka była przybita. A palce Charliego obite

Sal

Dzięki, facet, naprawdę dzięki uśmiechnęła się Pauline. A teraz pokaż te palce. poleciła, wyjmując z torby maść i plaster. Już raz ci życie uratowałam, palce też mogę.

Orick

Charlie parsknął śmiechem i posłużnie wystawił dłonie. W sumie to jej maść, niech ona się pobawi. Och, Pani doktor, to tak strasznie boli Parsknął śmiechem.

Sal

Bądź grzeczny to dostaniesz lizaka
Pauline uśmiechnęła się, starając sie nie wybuchnąć śmiechem. Pod nosem nuciła jakiś kawałek The Beatles mysląc o tym, ze mało która fanka Driveshaft ma okazję masować obolałe palce basisty, swoją drogą genialnego w swojej sztuce.
Chwyciła jego dłoń, na palce wycisnęła maść. Wmasowała dosć szybko i energicznie, uciskając bolące miejsca. Na krwawiący lekko palec wskazujący nalepiła plaster.

Orick

Charlie z bohaterstwem znosił męki. Nawet wtedy, gdy naklejając plaster, nakleliła go w złe miejsce, a odklejając szarpnęła tak mocno, że poczuł ten ból w całym ciele. Mimo to nadal się uśmiechał szeroko. Dostanę lizaka? To może być miłe. Lubię lizaki Zachichotał.

Sal

Nawet dwa, jeśli tylko chcesz uśmiechnęła się Pauline. Lekarz ze mnie zaden, ale i to chyba lesze od zakażenia, nie?
Przyklękła przy torbie i zaczęła szperać w jej kieszeniach.
Arbuzowy, truskawkowy czy waniliowy?

Orick

Charlie zerknął zza jej ramienia do torby. Poczuł się nieco dziwnie. Zbladł... Wiedział, co się zaczyna. Uśmiechnął się delikatnie Pierwszego z brzegu Odpowiedział. Czuł, że się zaczyna....

Sal

Wyciągnęła arbuzowego lizaka, spojrzała na niego pod swiatło, uśmeichneła sie do siebie.
Jestem cholernym lizakoholikiem. To chyba jedyna rzecz jakiej mi tu będzie brakować. stwierdziła, dodajac po chwili; I jeszcze tańca i Beatlesów. A tobie? spytała, podajac mu lizaka.

Orick

Charlie poczuł zimny pot na twrazy. Wział lizaka gwałtownym ruchem i wyszedł. Po prostu bezczelnie wyszedł, blady jak ściana i spocony. Skierował się do swego namiotu i zasłonił kocem
[Charlie: Nieobecny przez kilka następnych postów]

Sal

Klęczała tak z drugim lizakiem w dłoni i zastanawiała się, co zrobiła nie tak, co złego powiedziała.
Starała się być miła, do cholery. Starała się jak nigdy, w końcu zależało jej, mimo wszystko, na dachu. Poza tym - uratowała mu życie, a on ją tak po prostu, bezczelnie olewa.
--Pieprzony Charlie-- pomyslała i wpakowała sobie lizaka do ust. --Wdzięczność, do cholery-- prychnęła.