Gra LOST RPG

Wilk

Ku swojemu zdziwieniu usmiechnal sie lekko.
- Dokladnie... - szepnal niemal niedoslyszalnie.
Szum moza, jej cieply oddech na ramieniu. Jego gniew zniknal bez sladu.

Sal

Nienawidzę plaż. mruknęła zupełnie bez związku z ostatnimi słowami Polly, wpatrując się w prawie biały piasek.
Czuła sie dizwnie bezpiecznie, zupełnie niezależnie od scowanego za paskiem pistoletu.

Wilk

- A czemu to?
Pozycja, w ktorej siedziaj nie nalezala do najwygodniejszych. Reka zaczela mu dretwiec, lecz nie ruszal sie w obawie, ze moze ja sploszyc, ze odpynie jak senna zjawa, a on obudzi sie na przekletej wyspie z bolacymi plecami.

Sal

Polly spuściła głowę.
Ciągle pamiętała, jak ciężkie było ciało wtaczane do wody. Kierowała się wtedy zasadą - najciemniej jest pod latarnią. Najlepiej ukryć coś na widoku publicnzym. Na przykład na publicznym kąpielisku.
Zdjęła ręce z jego ramion i podkuliła nogi pod siebie, wpatrujac się w morze.

Wilk

Simon usiadl za Polly, objal ja w pasie i przytulil sie do jej plecow.
- Co cie gryzie? Mi mozesz powiedziec... - szepnal jej do ucha.

Sal

Oparła się plecami o Simona, i przez chwilę przejeżdzała palcem po jego dłoni.
Nie mogę. Chociaż nie, mogę. Tylko nie chcę, żebyś traktowłą mnie jak... cholera jasna, nieważne. ucieła krótko Polly, zaciskając rękę na jego dłoni.

Wilk

Nie zamierzal sie poddac tak latwo.
- Wierz mi, potrafie naprawde wiele rzeczy zrozumiec. I masz moje slowo, ze to co powiesz, nie wywrze zadnego wplywu na naszym... zwiazku.
Usmeichnal sie lekko gladzac jej policzek.

Sal

Polly wyswobodziła siez jego objęć i odwróciła twarz w jego stronę.
Cholera, co mam ci powiedzieć? To, o czym usilnie starałam się nie myslec przez ostanie pieprzone lata? To, co tak starannie do siebie, do jasnej cholery, odpychałam, byle tylko tego nie widzieć, nie myśleć o tym?!

Wilk

Simon spojrzal jej prosto w oczy.
- Powiedz, ulzy ci. Chyba...
Co ona mogla zrobic? Zapluc kogos na smierc?

Sal

Wątpię prychnęła.
Spuściła głowę i przez chwilę po prostu siedziała, bawiąc sie swoimi palcami. Po kilku minutach podniosła głowę i spojrzała na niego.
I tak nie zależy ci na tym, żebym poczuła sie lepiej, do cholery. powiedziała. Nikomu nie zależy. dodała nieco ciszej, ciagle wbijając w niego wzrok.

Wilk

- Taak? A co ty mozesz o mnie wiedziec?
No prosze. Ta sama, stara Polly. Wiecznie wnerwiona na caly swiat.
Po chwili westchnal i przemowil ponownie, tym razem bardziej miekko.
- Pauline, nie odpychaj mnie. Moze i nie jestem w stanie ci pomoc, ale zrobie co w mojej mocy.
Ujal jej dlon.
- Pozwol mi sprobowac...

Sal

Była zaskocozna tym, ze nie wstał, nie otrzepal się i nie odszedł zdenerwowany. Tego by się po nim spodziewała..
Nawet mnie, do cholery jasnej, nie znasz. zauważyła olly, patrząc na niego badawczo.

Wilk

Simon usmiechnal sie cieplo.
- Wlasnie probuje to zmienic...
Jeszcze tylko troche. Jeszcze chwila i Polly przestanie byc tajemnica.

Sal

Przysunęła się bliżej niego i wtuliła sie w jego ramiona.
Nie chcę być poznana od tej strony, Simon. powiedziała powoli i spokojnie.

Wilk

Simon zlozyl na jej ustach mokry, drapiacy pocalunek.
- Cokolwiek powiesz, dla mnie zostaniesz Polly z wyspy.