Gra LOST RPG

Wilk

Michael odskoczyl i spojrzal niepewnie na palme. Powoli odsunal sie od drzew.
Chodz tu... warknal gdy juz znaldowal sie pod czystym niebem.

Sal

Polly uśmiechnęła się z powątpiewaniem.
Katem oka, zauważyła jakiegoś bachora i faceta - najwyraźniej jego ojca. W pamięci majaczyło jej niewyraźnie jego nazwisko, nie na tyle jednak, aby mogla je sobie przypomniec.
Cholera, jak on się nazywa? mtruknęła do siebie, marszcząc śmiesznie nos i przypatrując się Murzynowi bacznie.

Wilk

Simon odwrocil sie by spojrzec na obiekt obserwacji Polly.
Ten duzy? Michael. Maly to jego syn powiedzial obojetnie.
Szczesliwa rodzinka uratowala go od ewenualnych pytan Pauline.

Sal

Cholera, nie wyglądają na typową, amerykańską rodzinkę. mruknęła, obserwując warczącego na dzieciaka faceta. Wiesz, wszyscy się kochają, rozumieją, trzymają cholernego, włochatego kosmitę jedzacego koty.

Wilk

Kazdy ma swoje problemy stwierdzil Simon z cichym westchnieciem.
Ujal Polly za podbrodek i obrocil jej twarz w swoja strone.
Daj im troche prywatnosci. Wtracanie sie w sprawe moze tylko zaszkodzic.

Sal

Polly zrobiła krzywą minę i przez chwilę zezowała jeszcze w stronę szczęsliwej rodzinki. Potem westchnęła, spojrzała na Simona i powiedziała:
Pewnie masz rację. Nie moja wina, że jestem cholernie namolna i wścibska. przewróciła oczami i uśmiechnęła się zaczepnie. I trudno jest się ode mnie uwolnić. dodała po krotkim namyśle.

Wilk

Uwolnic? Ktozby chcial pozbywac sie twojej obecnosci? zapytal niby zdziwiony usmiechajac sie szeroko.

Sal

Jest taki jeden. Włochaty jak jakiś pieprzony orangutan, bawi się w wielkiego przywódcę. powiedziała, siląc się na zupełnie poważny ton.

Wilk

Simon pzewrocil wesolo oczyma.
Musisz mi go pozniej pokazac. Ja mu pokarze... powiedzial cicho bawiac sie kosmykiem jej wlosow.

Sal

Polly zignorowała to, co powiedział Simon i kontynuowała swoim natchnionym głosem wyspowej wieszczki.
Irytujący, despotyczny, śmierdzi potem... Ale to ostatnie można mu wybaczyć, tutaj wszystko cholernie jedzie... Niedelikatny, niesubtelny słowem - okropny, do hcolery.

Wilk

Simon mogl zniesc wszystko procz insynuacji jakoby smierdzial.
No wiesz co?
Powachal sie pod pachami. Nic nie poczol. A moze po prostu sie do smrodu przyzwyczail?
Wiec sie do niego nie zblizaj, skoro tak go niecierpisz.

Sal

A czy ja powiedziałam, że go nie cierpię, do cholery? Nie, ja po prostu podsumowałam jego dziwaczną osobowość. powiedziała wesoło. Nie cierpi to pewnie on mnie. dodała przewrotnie

Wilk

Jak ciebie mozna nie cierpiec?
Usmiech powrocil na jego twarz.
Moge sie zalozyc, ze tylko udaje bo boi sie przed soba przyznac jak bardzo cie lubi...
--Miejmy nadzieje, ze uzna to za zart...--

Sal

Polly przez chwilę patrzyła na niego jak na kogoś, kto zażartował w niesmaczny sposob. Potem uśmiechnęła się dziwnie i spuściła lekko głowę. Kiedy ją podniosła, na jej twarzy widac było już zwykłą, zaczepną minę.
Naprawdę? spytała kąsliwie. A za co on mnie tak cholerie lubi, jęsli można wiedzieć?

Wilk

Wlasnie w tym problem, ze nie ma pojecia.
Simon nie potrafil jej rozszyfrowac. Przejrzala go? A moze poczula sie zraniona? Czyzby ucisnal jej slaby punkt? Nie mial pojecia.
W koncu jak mozna lubic taka rozpieszczona, pyskata dziewczynke? kontynuowal zart Mimo to lubi. I to cholernie.