Gra LOST RPG

Sal

Ana spojrzała w kierunku Eko, ktory chyba wlasnie konczyl strugać naczynie.
Prace w toku. odpowiedziała Simonowi, opierając plecy o ścianę i wciskając ręce w kieszenie.

Wilk

Dobrze.
Przyjrzal sie uwaznie murzynowi. Facet wiedzial co robi. Jego ruchy byly pewne i precyzyjne.

Sal

Organizm Any powoli się uspokajał. Mózg nie skwierczał, pot nie lal sie z niej strumieniami, i w zasadzie byłoby dobrze, gdyby potrafila wziąć przykład z reszty, usiaść pod scianą i najnormalniej na swiecie odpoczac.

Wilk

Obserwowal spod przymknietych powiek Ane. Nawet teraz nie mogla sobie po prostu odpuscic. Zamiast usiasc i po prostu odetchnac stala przy drzwiach jak wczesniej wspomniany jaguar czychajacy na ofiare.

Sal

Były dwie rzeczy, których Ana nie cierpiała nad życie - wkurzający maniacy w bramkach lotniskowych, ktorym nie można bylo w zaden sposob wytlumaczyc elementarnych rzeczy, i bycie obserwowanym.
Teraz wlasnie czula się pod obstrzalem s[pjrzeni - a w zasadzie sporjzenia, sztuk jeden - i nie mozna powiedziec, zeby jej się to jakos szczegolnie podobalo.

Wilk

Z luboscia obserwowal jak wypatruje wszelkich oznak ewentualnego niebezpieczenstwa nie mogac sie jednoczesnie powstrzymac od okazjonalnych spojrzen w jego strone.

Sal

Zaklęła w myslach, posyłając Simonowi mordercze spojrzenie.
Miała do wyboru albo wyjsc z bunkra i narazić swoj tylek na spotkanie z Tamtymi, albo wariowac pod ostrzałem jego spojrzenia-prawie-jak-roentgen.
Ide po wodę oznajmiła, przyczepiając manierkę do paska i wychodzac przed bunkier.

Wilk

Uwielbial to. Ogromnej satysfakcji dostarczalo mu dreczenie ludzi samym wzrokiem. Zwlaszcza jesli ci ludzie uwazali sie za najtwardszych w promieniu kilkunastu mil.
Poslal jej plecom ostatnie, swidrujace spojrzenie i usmiechnal sie do siebie szeroko.

Sal

Strumien znajdowal się jakies dziesieć minut szybkiego marszu na zachód.
Ana przyklękła przy nim, nabierając zimnej wody do manierki. Na kazdy wyrazniejszy szelest w krzakach podskakiwała ze zdenerwowania, kazdy skrzek papugi traktowala jak proroctwo najgorszego.
I tak wewnęrzne umeiranie ze strachu - do ktorego Ana-Lucia nie przyznalaby się za Chinską Republikę Ludową i kawałek Indii gratis - było lepsze od znoszenia swidrujących spojrzen Simona. To drugie doprowadzało ją do szału. Gdyby nie była Aną-Lucią Cortez pewnie nawet by się zarumieniła.
Po chwili manierka był pełna. Ana przyczepiła nacyznie do paska i szybkim krokiem wróciła do bunkra.
Jestem. oznajmiła krotko, otwierając powoli drzwi i wchodzac do pomieszczenia.

Wilk

Tym razem poslal jej tylko jedno swidrujace, przebijajace czlowieka na wylot spojrzenie. W koncu co za duzo to niezdrowo.

Sal

Nie masz juz sie na co gapić? warknęła w kierunk uSimona, odczepiając butelkę od paska i podając ją Cindy.

Wilk

Wybacz skarbie odparl akcentujac drugie slowo moja szczerosc, ale nie mozna sie na ciebie gapic w wiecznosc.

Sal

[color=#a052d]Prychnęła.
Nie mów do mnie skarbie, chyba, ze naprawde chcesz oberwać. Dwa - nie gap sie nam mnie tak, jakbym conajmniej tanczylanago, chyba, że uwazasz, ze ciagle masz za mało blizn.[/color]

Wilk

Wzruszyl ramionami.
Juz przestalem. powiedzial obojetnie A ty widocznie masz z tym problem.

Sal

Najwyraźniej. powiedziała zimno, marszcząc gniewnie brwi.