Gra LOST RPG

Nina

Jadła swoj makaron, do nikąd się nie spiesząc.
Powiesz mi, co mówił? Ja usiłowałam zapytać, co postanowili, ale wtedy broń już wsiąkła i Doktorek mówił raczej lakonicznie i niechętnie...

Troyon

-Mówił, żeby się nie zapuszczać w pojedynkę do dżungli -starał sobie przypomnieć więcej, ale nie potrafił-Potem raczej go już nie słuchałem.

Nina

Westchnęła cicho, ale zaraz uśmiechnęła się pod nosem.
A co takiego robiłeś, że nie słuchałeś Wodza? zapytała z przekąsem.

Troyon

-Rozmawiałem ze Scar -powiedział cicho.

Nina

Serio*? zapytała zdziwiona. Pogodziliscie się? dodała, patrząc uważnie na Murphy'ego.

[*tu powinno być bardziej moje kochane seriously, noale...]

Troyon

-Pogodziliśmy i ... pożegnaliśmy -pokiwał głową.

Nina

Westchnęła i z zapałem kontynuowała jedzenie makaronu, wgapiając się w talerz, jak reagowała na każdą wzmiankę o 'pożegnaniu'.

Troyon

Westchnął też, widząc jej reakcję.
-Nie przejmuj się, Nina -powiedział łagodnie.

Nina

Nie przejmuję. wpaliła od razu, nie podnosząc wzroku. Szukała przyjemniejszego tematu, o którego mogłaby się zaczepić, jednak dzisiaj nie zdarzyło sie nic pozytywnego. Nadal się wybieracie z Marshallem, czy może coś się zmieniło?

Troyon

-Jeżeli Marshall nie zmienił zdania, to nic się nie zmieniło -powiedział.

Nina

Szkoda. wyrwało jej się. Na talerzu zostało kilka kawałków mięsa, więc Nina zaczęła kreatywnie przepychac je widelcem z jednej strony naczynia, na drugą.

Troyon

-A ja się cieszę na tę wspinaczkę -powiedział z uśmiechem.

Nina

Odłożyła widelec i napiła się soku.
Dziękuję, było bardzo smaczne. usmiechnęła się. Wiem, ze się cieszysz, inaczej byś tam nie szedł, prawda? Okej, obiecuję, że skończyłam cie przekonywac, zebyś nie szedł. obiecała.

Troyon

Uśmiechnął się i przymknął oczy.
-Nie szedłbym, gdyby sytuacja była inna, chcę żebyś to wiedziała -powiedział-Nie zostawiłbym cię... samej -dodał, przypominając sobie co powiedziała Nina wcześniej tego dnia.

Nina

Patrzyła na Murpha i wciąż nie mogło do niej dotrzeć, że za kilka dni, już nie porozmawiają. Powoli pokiwała głową i uśmiechnęła się blado.
Dzięki... powiedziała po prostu. To, że to mówisz, dużo dla mnie znaczy... Wątpię, żeby było mi łatwiej, kiedy... ale... wypuściła powietrze z płuc, nie wiedząc co dalej powiedziec.