Gra LOST RPG

Sal

Pauline parsknęła śmiechem.
Służę zawsze i wszędzie. Ktoś jeszcze? spytała, szukając na plaży jakiegos cieżko rannego rozbitka, któremu mieliby zawiązać ramię bandażem, zrobić tracheotomię, masaż serca, nastawić kość czy poznęcać się w jakiś inny sposób.

Orick

Luke rozejrzał się po całej plaży. Ludzie i tak pozdychali. Ale wcale nie większa częśc. Wielu z nich, kulejąc, krzycząc czy w iny sposób okazując swoje dolegliwości, żyła. Usmiechnął się sam do siebie. Chyba wszyscy.Teraz musimy czekać Powiedział, uśmiechając się i spojrzał w niebo. Było już popołudnie I zbudować schronienia

Sal

Z czego twoim zdaniem? Z piasku? burknęła Pauline, rozmasowujac sobie ramię. I na co czekać? Bo chyba nie wierzysz, że ktokolwiek po nas przyleci?
Pauline położyła się na plecach i przymknęła oczy.
I jak ty się do cholery nazywasz, Zbawicielu?

Orick

Luke dopiero teraz zauważył, jaki popełnił błąd. Gdyby widział to Nathaniel, chyba nieźle by mu się oberwało. Jestem Luke Odpowiedział i podał jej rękę I tak, uważam, że jakaś ekspedycja ratownicza będzie po nas wysłana. A schronienia zbudujemy z tego, co mamy wokoło! Szerokim ruchem ręki pokazał jej całą plażę.
I ja nie mam zamiaru próżnować. Zaczyna już teraz Fuknął i ruszył przed siebie, zabierjąc po drodze przydatne - jego zdaniem - przedmioty.
[wychodzi: Luke]

Sal

Pauline prychnęła, patrząc w oddalajace sie plecy Luke'a.
Najpierw powinna znaleźć swój bagaż. I puchar. Po przeciez nie zbuduje domku z lisci, nie porąbie drzewa zębami ani nic z tych rzeczy. A metalu i tak nie uniesie.
Wstała i rusyzła na poszukiwanie bagażu.
[Wychodzi: Pauline]

Miri

Anioły... Wszędzie były anioły. I nagle zaczęła się trzęść ziemia, a anioły uciekły. Tak po prostu, bezczelnie odleciały. Robiło się coraz bardziej gorąco i goraco, a gdy wydawało się, ze zaraz wszytko przepadnie- nastała cisza. Coś zaczęło ją boleć w biodrze... Debb otworzyła oczy...
Co do cholery... powiedziała zobaczywszy plaże, pełną odłamków metalu, krwi, trupów i biegających ludzi...
--Co ja tu do diabła robię?! Zaraz, zaraz...-- No tak! Miała wracać do Los Angeles... W samolocie położyła się spać. Pamiętała jeszcez sen o aniołach, ale nie miała pojęcia co było potem... Teraz jeszcze gdzieś w jej podświadomości zrodziło się nastepne słowo: ból. Tak własnie.. Spojrzała na swoje bidro...
--O Boze..-- odwróciła wzrok.. Żelazo.. Kawałek żelaza wbity w ciało i mnóstwo krwi.. Nie mogłą na to patrzeć.

Wilk

Wlasnie przeszukiwal plaze w poszukiwaniu przydatnych rzeczy, gdy jakis ruch zwrocil jego uwage. Rozejrzal sie uwaznie. Jeden z trupow sie poruszyl. Podszedl do mlodej, kasztanowowlosej dziewczyny. Przylozyl dlon do jej szyi.
- Boze ona zyje!!
Ogladnal ja dokladniej w poszukiwaniu jakichs obrazen. Z jej biodra sterczal zelazny pret.
- Cholera...

Miri

Ktoś do niej podszedł. Ponownie otworzyła oczy i nieprzytomnym wzrokiem spojrzała na jakiegoś ciemnowłosego meżczyznę.
Przepraszam... Możesz mi wyjaśnić, dlaczego nie jestem w Los Angeles tylko na jakieś śmiesznej plaży pośród szczątków metalu? zapytała cicho, z przepraszającym, jednak wymuszonym grymazem, mającym robić za uśmiech...

Belar

John poczuł nagłą ulgę. Bolało ale nie tak jak wtedy. Gdy otworzył oczy zobaczył Simona próbującego go ocucić. Był okropnie zmęczony i poobijany. Prawdopodobnie miał złamanych kilka żeber. Dzięki, stary wymamrotał i leżał patrząc się w niebo i wsłuchując w szum morza. [Sorry, że trochę mnie nie bylo]

Wilk

- A moze to jest LA... - powiedzial do lezacej dziewczyny usmiechajac sie.
Rozgladnal sie za jakas pomoca.
- Hej ty? - zawolal do chlopaka, ktorego wyciagnal spod skrzydla jakis czas temu - Jestes w stanie chodzic? Jesli tak to chodz mi pomoz. Z nia trzeba delikatnie, moze miec powaznie uszkodzone biodro, a moze nawet miednice...

Miri

Los Angeles? Chyba w wersji piekielnej... spojrzała na szczątki samlotu, trupy i ogień. Nie to na pewno nie było Los Angeles... Bo tam czekałby na nią Bailey. A tu go nie było. Mimo wszystko znów "uśmiechnęła się" do owego mężczyzny.

Wilk

Simon nagle zdal sobie sprawe, ze mowi do powietrza. Chlopaka nigdzienie bylo. Musial poradzic sobie sam.
Podciagnal do lezacej kawal blachy.
- To moze bolec...
Najdelikatniej jak mogl, umiescil ranna na prowizorycznych metalowych "noszach" i zaciagnal w kierunku namiotow..

[przenosimy sie do namiotow xD]

Sayid

Charlie podszedł do Sayida i spytał o uwięzionego pod blachą. Sayid odrzekł Nie jestem pewien. Ale trzeba działać szybko. Zaczęli przeciągać blachę. Gdy zajrzeli pod nią, w dziurze ujrzeli mężczyznę z odciętą stopą. Okropnie to wygląda stwierdził Sayid. Dzięki Charlie. Spróbuję go wyciągnąć. Gdy Charlie odszedł Sayid zaczął wyciągać mężczyznę. Nagle w pasie wyczuł coś czego tam nie powinno być. --Pistolet--pomyślał. Zabrał go i schował w spodniach. Po jakimś czasie dociągnął rannego do palm. Później spojrzał na siebie. Na ramieniu miał szramę oderwł kawałek koszuli od leżącego najbliżej trupa i zawiązał w formie bandaża. Później usiadł i spojrzał na mężczyznę, którego wyciągnął. Nie żył.

Orick

Charlie spoglądał na pobojowisko i zaklął w duchu. Nie spodziewał się takiego powrotu. Bez gitary, bez nadziei i bez sensu. Wstał i zobaczywszy, że niektórzy ludzie zaczynają robić namioty, postanowił zrobić to samo. Wziął kilka rzeczy i wyruszył budować swoje schronienie.
[Wychodzi: Charlie]

Sayid

Sayid wstał i udał się tam, gdzie większość. Budować swój "namiot".
[Sayid wychodzi]