Gra LOST RPG

Wilk

Po niedlugim czasie juz wszytkie galazki byly nalezycie przygotowane. Simon ulozyl je wszystkie na jednej kupce i siegnal po uprzednio zmontowana rame kolyski.
Teraz zrobimy sciany poinformowal Polly.
Bez dalszego, zbednego gadania poczal przywiazywac gladkie, sliskie witki do zewnetrzej strony ramy, tak by od wewnatrznie bylo zadnych kantow, wezlow czy potencjalnie niebezpiecznych dal niemowlecia zakonczen.

Sal

-_Robimy? Raczej - ty robisz, ja nabożnie obserwuję.-- pomyslała Polly, obserwując sprawne palce Simona zawiazujące precyzyjne węzły i supełki ze sznurka.
Co mam robić? spytała, czekając na jakieś instrukcje.

Wilk

To samo co ja odparl nie zaprzestajac pracy Zajmij sie druga strona.
W momencie gdy konczyl ostatnie zdanie bambusowa drzazka bezczelnie weszla mu pod paznokiec.
O kurw... wysyczal przez zacisniete zeby lapiac sie za palec.

Sal

Spojrzała na niego.
--Ała... Drzazga po paznokciem, cholera jasna-- pomyśłała i syknęła na samą myśl o piekącym bólu, jaki musiał teraz czuć Simon.
Pokaz to powiedziała, chwytając jego dłoń i przyciągając do siebie.
Drzazga tkwiła mocno pod paznokciem, jednak spory jej kawałek wystawał ponad płytkę.
Spróbuję to wyciągnąc. Będzioe boleć. uprzedziła, podosząc rękę Simona nieco wyżeji, ostroznie, tak, zeby nie wrazić drzazgi mocniej pod paznokcieć, chwyciła ją i zaczęła powoli wyciągać.

Wilk

Simon wstrzymal oddech i zacisnal zeby. Bolalo bardziej niz sie spodziewal.
Czekaj, czekaj...
Wyrwal swoja dlon Polly i wzial kilka szybkich oddechow.
Taka ci to przyjemnosc sprawia? Chwyc to wyciagnij szybko.
Wymacal dreka kawalek bambusa i zacisnal na nim palce.
Dawaj...

Sal

Nie sprawia mi to przyjemności powiedziała sucho. Znając mnie, gdybym zaczęła wyciągać szybciej, wraziłabym ci to głębieł. powiedziała, chwytając ponowni jego rękę i wracajać do wyjmowania drzazgi.
Po kilku minutach wyciągnęła kawałek bambusa spod paznokcie Simona i rzuciła go za siebie.
Już. poinformowała go, nie wypuszczając jego ręki.

Wilk

Z jego ust wyrwal sie glosny jek. Nie myslal, ze bedzie az tak bolalo.
Dzieki... powiedzial slabo i otarl pot z czola.
Oparl sie o pniak oddychajac ciezko.

Sal

Hej... Polly nachyliła się ostrożnie, jakby bała się, że Simon zaraz ją zaatakuje. Żyjesz, nie? Mój brat kiedyś zemdlał podczas wyjmowanie takiego cholerstwa spod paznokcia. powiedziała, siląc się na spokojny, lekko żartobliwy ton.

Wilk

Simon nie byl w stanie myslec o niczym innym jak tylko bolu promieniujacym z palca wskazujacego na cale ramie.
Zyje, zyje. I jak widzisz jestem przytomny. Jeszcze raz dzieki skarbie...
Scisnal delikatnie jej dlon i przymknal lekko oczy starajac sie uspokoic oddech.

Sal

Polly uśmiechnęła się do siebie i uścisnęła lekko dłoń Simona. Potem pochyliła się, położyła mu dłoń na ramieniu i spytała:
Przynieść ci wody? Albo coś w tym stylu?

Wilk

Przydalaby sie... Leza dwie butelki przed twoim namiotem.
Simon polozyl sie na ziemi. Bol powoli ustawal.

Sal

[dwójka inwalidów z poranionymi konczynami górnymi...]

Polly skinęła głową i wstała powoli z pniaka.
Zaraz wracam rzuciła, po czym ruszyła szybkim krokiem w kierunku obozu na plaży, modląc się w duchu, by przypadkiem nie zahaczyc po drodze o Marshalla.

[wychodzi: polly]

Wilk

Simon zaklal w duchu. Przeciez on mial byc na nia obrazony, a nie dziekowac i nazywac ja skarbem.
Po chwili podniosl sie z ziemi i usiadl ciezko na pniaku.

Sal

[przychodzi: polly]

Simon siedział na pniaku w stanie preagonalnym i oddychał ciężko. Polly nie miala ochoty zastanawiac się, czy robi tak, bo lubi, czy ze zlosci na siebie za nazwanie ją 'skarbem' i uściśniecie jej dłoni.
Proszę. powiedziała, stając naprzeciw i podając mu butelkę z wodą.

Wilk

Dzieki odpowiedzial tym razem o wiele chlodniej.
Mimo staran byl wciz zbyt wybity z rytmu bolem w ramieniu by poswiecic dostatecznie duzo uwagi na naginanie do wlasnej woli tonu, tak wiec wypadlo to o wiele przyjazniej niz zamierzal.
Simon chwycil butelke i wydoil ciurkiem prawie poloze jej zawartosci.