Gra LOST RPG

Nina

Shannon została juz prawie całkowicie sama w pieczarze. Ostatni rozbitkowie rozchodzili się do swoich wnęk. Dziewczyna objęła ramionami kolana i wgapiła się w ogień. Na plaży Polly z Marshallem pewnie... śpią przytuleni... i... wolała o tym nie myśleć. Potrząsnęła głową i oparła się o scianę. Przymknęła oczy i nawet nie wiedząc kiedy, zasnęła.

Scheat

Flor przysypiała spokojnie po drugiej stronie jaskini wpatrując sie przy tym nieco zamglonym, ale nadal morderczym wzrokiem w swoje szczątki ryby.

Scheat

Obudził ją potworny ból pleców.. albo karku.. i łopatki też, ogólnie wszystkie kręgi objawiły niezwykłą chęc do życia i poczęły przypominać jej o sobie.. a może to nie były kręgi, w każdym razie coś tam w środku właśnie pulsowało jej tępym bólem.
Było fajnie..
Podniosła się, jak starowinka lat 70 i podeszła do Simona.
Nadal wyglądasz koszmarnie.
Zapewniła go na wszelki wypadek.. może ją usłyszy..

Wilk

Nagle gdzies u gory z ciemnosci wylonilo sie male swiatelko. Na poczatku slabe i nikle, zaczelo stopniowo przybierac na sile. W koncu stalo sie tka silne, ze okalajaca go ciezka czern zmieszala sie i zaklebila tworzac gesta, szara zawiesine. Ale tego bylo swiatelku malo. Zaczelo powoli rozjasniac lepka szarosc, rozgarniac ja na boki. Po kilku chwilach mozolnego trudu, gdzies z gory dopiegl jego uszu stlamszony, przytlumiony glos.
Z jego ust wydarl sie jek. Powoli, z nieslychanym wysilkiem podniosl prawa reke i dotknal palcami twarzy.

Scheat

Matko.
Jęknęła razem z nim.
Ty się budzisz.
Powiedziała zupełnie nie wiadomo po co.
Jack! On się obudził!!
Krzyknęła w kierunku jaskini doktora.
Na jej oczach właśnie Simon powracał do życia, było to tak uroczo patetyczne, że pewnie by się wzruszyła, gdyby nie paraliżujące przerażenie.

Wilk

W koncu mgla rozniez opadla. Bylby sie cieszyl gdyby nie fakt, ze razem z swiadomoscia odzyskal inne rzeczy.
Steknal jeszcze raz, o wiele zalosniej, czujac polsujace bolem rany.
Kurwa...

Nina

Stanęła jak wryta widzą Simona który dla odmiany nie był już nieprzytomny. czekała aż Jack zareaguje, bo sama nie miała pojęcia co niby miałaby zrobić. Powiedziała tylko niezbyt rozgarnietym tonem Boże...

Scheat

Simon wyraźnie powrócił.
Dobrze się czujesz?
Spytała niepewnie, bojąc się, że ją też potraktuje swoim niewyparzonym językiem.
Słyszysz mnie wogóle?

Marshall

[przychodzi jack]

Jack podbiegł do Simona i uklęknął przy jego posłaniu.
- Witaj... - powiedział. - Jak się czujesz? - zapytał, grzebiąc w walizce z lekami.

Wilk

Glos byl nieco glosniejszy i wyrazniejszy, ale mimo to wciaz nie potrafil zidentyfikowac jego posiadacza.
Co?
Uniosl nieco powieki. Zobaczyl kleczaca nad nim Flor. Doszedl do nioego sens jej slow.
A jak, do cholery, wygladam?

Scheat

Jakby po tobie przejechał tramwaj.
Zapewniła go beztrosko.
Ale pociesz się, że będziesz żył.
Jack zmarszczył się jak orangutan pozbawiony cytrusa.

Wilk

Duze to pocieszenie nie bylo. Zwlaszcza po meczacych go pzrez caly czas uspienia koszmarach.
To pomnoz to przez ilosc liter w frazie "pieprzony dzik" i otrzymasz mniej wiecej stan mojego samopoczucia.
Steknal ponownie.

Scheat

Nie stękaj.
Pouczyła go, teraz czuła ulgę, przez moment bała się, że Simon dokona żywota na jej rękach i posądzą ją o morderstwo.
Jack wyraźnie niezadowolony chyba dobierał się do ran poszkodowanego.
Głodny jesteś?

Marshall

- Nie ruszaj się - powiedział Jack, wyjmując jakąś tabletkę i butelkę z wodą.
- Połknij to - mruknął, podając Simonowi lek i wodę.

Wilk

Simon, za nic majac zakazy Jacka, uniosl sie na lokiec i rozejrzal sie dookola. Oprocz niego, lekarza i pielegniarki, w grocie byly tylko Shann i Nina. Polly oczywiscie nie bylo. Nie zalezalo jej.
Zmel i pzrelknal cisnace sie mu na usta pzreklenstwa. Co on sobie myslal? Ze bedzie siedziec przy nim i ronic strugi lez?
Dzieki powidzial tonem, ktory bynajmniej na wdziecznosc wskazywal.
Polknal tabletke i wydoil ciurkiem zawartosc butelki.