Gra LOST RPG

Sal

Polly kiwnęła głową ze złością.
Dokładnie o to mi chodzi.
Przez chwilę starała się uspokoić oddech i przyspieszone tętno, potem spojrzała na Simona.
A dlaczego, właściwie, nie chcesz, żebym poszła co?

Wilk

Naprawde jestes taka niedomyslna czy tylko udajesz? odparl kasliwie.
Zalozyl rece za glowe wciaz nie podnoszac powiek.

Sal

Polly prychnęła.
Moze po prostu chce to usłyszeć od ciebie? podsunęła z irytacją. Martwisz się o mnie, okay, dobra, ale - cholera jasna, nic gorszego niz dzisiaj nie moze się stać, nie? Najwyżaj poznam się z tą cholerną Maskotką jeszcze bliżej.

Wilk

Nic gorszego? Wiesz, moze ci sie to wydac dziwne, ale wole zebys nie zostala zimnym, rozszarpanym scierwem lezacym gdzies w srodku dzungli.
Nie mial zamiaru pozwolic cy znowu to sie stalo.

Sal

Polly spuściła głowę i - niepewnie - przysunęła się spowrotem bliżej Simona. Oplotła mu szyję ramionami i spokojnie powiedziała:
Pójdę z Jackiem. Nic mi się z tym herosem nie stanie, naprawdę.

Wilk

Myslisz, ze to mnie satysfakcjonuje? Musze sam cie miec na oku. Nigdzie sie beze mnie nie ruszysz.
Usmiechnal sie lekko i powrocil do leniwego glaskania Polly po wlosach.

Sal

Ale... zaczęła Polly, ale po chwili urwała. Wiedziała, że SImonowi nie bedzie potrzebna jej zgoda - po prostu pójdzie za nią.
Dobra. zgodziła się w końcu, dla potwierdzenia swoich słów kiwajac kilka razy głową.

Wilk

A wiec postanowione. Za jakis tydzien pojde do Jacka i zorganizuje wyprawe. Ty tymczasem sie kuruj.
Simon usmiechnal sie szeroko. Tym razem poszlo bez klotni.
Zmeczona?

Sal

Mhm. mruknęła. Zdjęła ręce z jego szyi, objęła go w pasie i położyła głowę na jego ramieniu. Przez chwilę jeszcze się wierciła, by w koncu znaleźc najwygodniejszą dla złamane nogi pozycję.
No, to teraz ty mi coś opowiedz.

Wilk

Mowilem ci juz, kiepski ze mnie bajarz. Moge najwyzej zastapic ci pluszowego misia.
Ucalowal Polly w czubek nosa i zaczal mruczec pod nosem jakas spokojna, smetna melodie.

Sal

Nie, proszę, przestań! To gorsze niż średniwoieczne tortury, do choelry! powiedziała kąsliwie, szturchając go palcem między żebra. Powiedz mi coś o sobie, na przykład. Cholera, bo na dobrą sprawę tulę się właśnie do prawie obcego faceta

Wilk

Hmmm... Zobaczmy. Simon Tallard, biznesmen, specjalista od negocjacji, magister ekonomii i matematyki, ukonczony z wyroznieniem Harvard, lat 26.
Urwal i uniosl lekko powieki by obserwowac reakcje Polly. Ludzie zawsze sie dziwili, gdy podawal im swoj wiek. Podobno wygladal o wiele starzej.

Sal

Polly zakrztusiła się z wrazenia.
Dwadzieścia sześć? Cholera, byłam pewna, że jesteś ode mnie starszy o conajmniej dziesieć lat! spojrzała na niego ze zdziwieniem.
Nie wyglądał na swój wiek. Raczej na człowieka, który swoje rpzeżył.
--Albo jak ktoś, ktoremu skumulowało się w cholerę złych wydarzeń w krótkim czasie.--

Wilk

Dzieki, ty tez jestes ladna.
Byl przygotowany na podobna reakcje, ale az dziesiec lat?
No, teraz pora na ciebie powiedzial usmiechajac sie lekko.

Sal

Polly ściągnęła brwi w jedną, wąską linię i zaczęła:
Pauline Berkley, lat dwadzieścia pięć, tancerka bez papierka, nieuk, cholerna, słodka idiotka, nadpobudliwa z masą czułych punktów. spojrzała na niego. Jeszcze możesz uciekać. dodała, uśmiechajac się zaczepnie.