Gra LOST RPG

Nina

Simon- rozwalona głowa i zawroty. Florence- nie wiem jak jej noga, ale opiekuje się tymi ranniejszymi, więc wątpię aby zgodzila się tu z nami przyjść. Może faktycznie by tak Charliego wtajemniczyć? Pod warunkiem ze nie wyznaczył sobie wyższych celów... Zastanowiła sie. Tez nie jestem za wtajemniczaniem Steava, ale on jest jednym z najsilniejszych, a siła to coś co nam się przyda... powiedziała do Polly.

Sal

Jestem na nie, nawet, jeśli wygrał zawody w podnoszeniu bezludnych wysp, to, do jasnej cholery, jest po prostu starym idiotą, który zaraz zaczie bawić się w bohatera. usiadła na trawie i spojrzała na właz.
To faktycznie, powiedzmy pieprzniętemu Brytyjczykowi. Charlie'emu. wyjasniła, widząc niezrozumienei na twarzy Niny. Wracamy, czy zostajemy tutaj na noc? spytała, masując sobie bark.

Nina

Nina otrząsnęła się. Oczywiście że wracamy. Nie mam ochoty na ponowne spotkanie się z lufą pewnej strzelby oko w oko. Jak bedziemy wracać to urwiemy sobie znów trochę liści herbaty powiedziała zacierajac ręce.

Sal

Dobra Polly wstala, złapal plecak i zarzuciła go na ramię. To komu w drogę, i tak dalej, lalka. Prowadź.

Nina

Nina dała sobie spokój z otrzepywaniem spodni, zamiast tego obiecała sobie już definitywnie zrobić pranie. Wzięła plecak, sprawdziła czy ma za pasem nóz i zaczęła iść w kierunku jaskiń.
[wychodzi: Nina]

Sal

Polly poprawila włosy i obrzuciła właz jednym poirytowanym spojrzeniem. Była ciekawa tylko, czy rockman zgodzi się im pomóc w wielkiej konsiracyjnej akcji.
Wsadziła pistolet za pasek, porwała plecak i ruszyła za Niną.

[Wychodzi: Polly]

Cahir

szedł długo, ale w końcu znalazł miejsce z kablem i czymś co przypominało właz. Zauważył że ktoś tu już był. --Może to ci cali inni-- Wyciągnął pistolet i na drzewie zarzucił plecak, a potem usiadł pod krzakiem pijąc wodę.

Cahir

Steave zasnął z pistoletem w dłoni.
Gdy się obudził, już tego pistoletu nie miał. I był związany.
Nie wiedział gdzie jest. Nic nie widział. Oczy przysłaniała mu opaska. Czarna, jak mu się zdawało. Jęknął z bólu, gdy poczuł na głowie siniak wielkości małego jajka.
-No, no nasz ptaszek się obudził. - Zadźwięczał jakiś głos. Jęknął drugi raz.
Gdzie ja jestem? zapytał słabym głosem rozbitek.
-Myślisz, że ci powiem? mylisz się.- oświadczył głos -No to idziemy.- Pochwyciły go dwie pary ramion. Więc było ich dwóch. Nieśli go w dżunglę.
[Wychodzi: Steave]

Sal

[narracja]
Właśnie mialeś zacząć zastanawiać się, co znaczę te liczby, kiedy na zboczu wzgórza usłyszałeś dziwne szelesty. Jakby ktoś ostatkiem sił wspinał się po śliskiej trawie i, w efekcie, upadł na nią, uderzajac o coś.
W tym momencie pożalowałeś, że oddałeś pistolet Jackowi.
[/narracja]

Wilk

Simon cofnal sie kilka krokow probujac wychwycic dalsze dzwieki dochadzace ze strony zrodla halasu. Nic. Tylko szum deszczu. Powoli ruszyl w strone zarosli.

Sal

[narracja]
Szedłeś powoli, ślizgajac sie po mokrej trawie.
Hałasy zniknęły, w zasadzie nic oprócz szumu deszczu nie docierało do twojej świadomości.
Poślizgnąłeś sie na jakimś liściu i upadleś. Przecierałeś właśnie obolałe plecy, klac jak szewc, kiedy odstrzegłeś zarys czyjegoś ciała.
Ciężarna blondynka. Claire.
[/narracja]

Wilk

Simon lezal przez chwile trawiac to co wlasnie zobaczyl zupelnie oszolomiony.
Claire! wyrwalo mu sie w koncu z gardla.
Podbiegl do niej i padl na kolana. Ostroznie przekrecil ja na plecy i otarl twarz z blota.
Claire, slyszysz mnie?

Sal

Do jej swiadomosci docierały jakieś przytłumione, niewyraźnie odgłosy. Za mało jednak, zeby określić jej stan mianem 'przytomny'.
Oddychała nierowno i płytko, z głową odchyloną pod okropnie niewygodnym kątem.

Wilk

Simon usunal wszytkie kamienie oraz patyki i ulozyl ja na wzglenie rownej ziemi. Uniosl delikatnie jej glowe i uderzyl lekko w policzek.
Claie slyszysz mnie? powtorzyl Powiedz cos...
--Oto patrze na jedyna mozliwa droge do rozwiazania tajemnicy Innych...--

Sal

Skrawkiem świaodmości wyczuła lekkie uderzenie w policzek.
--Ethan?--
Zakaszlała i powoli otworzyła oczy. Przez chwilę wpatrywała się z rosnącym zaskoczeniem w pochylonego nad nią mężczyznę. Potem zaczęła wrzeszczeć; opętańczo, z przerażeniem, jak bezbronne zwierzę zapędzone w pułapkę przez myśliwego.