Gra LOST RPG

Sol

Niewielkie, bardzo ładne i urokliwe jeziorko z mini-wodospadem i skałkami wprost stworzonymi do roztrzaskiwania się na... do skakania z nich. Miejsce dobre zarówno do miłego spędzenia czasu, kąpieli czy też prania.

Nina

[przychodzą: Sam, Dean]
Przeszli przez dżunglę do jeziorka w atmosferze złośliwych uśmiechów i docinków (ze strony Sama) i gróźb połączonych z pochmurnymi minami (w wykonaniu Deana).
Kiedy znaleźli się na miejscu, Dean cisnął brudne rzeczy na ziemię.

Sol

Uśmiechnął się pod nosem i ściągnął koszulę, żeby jej sobie przypadkiem nie zachlapać.

Nina

A Dean stał jak słup soli, mierząc morderczym spojrzeniem ciuchy i wkładając ręce do kieszeni.

Sol

- To, że je tutaj przyniosłeś, nie oznacza, że z wdzięczności wskoczą do jeziorka i same się wypiorą - powiedział lekko. - Z drugiej strony, nie zdziwiłbym się za bardzo. Niektóre twoje skarpetki już wyglądają, jakby umiały chodzić i mówić.

Nina

Sam, do kurwy nędzy, musisz się nade mną pastwić? Nie dociera do ciebie, że beznadziejne przypadki pedantów, którzy latają prać kazdą skarpetkę z osobna to naprawdę wyjątki? warknął, zirytowany.

Sol

- Ależ ja ci współczuję - zapewnił ze złośliwym uśmieszkiem. - I podziwiam. Naprawdę trzeba wiele lat, żeby wypracować sobie umiejętność doprowadzenia własnych ciuchów do samodzielnego egzystowania.

Nina

Nie moja wina, że rodzice zapewnili cię więcej hormonów kobiecych, czy czegokolwiek, co jest odpowiedzialne za babskie zamiłowanie do porządku. odgryzł się.

Sol

- No i ciekawe, kto na tym teraz lepiej wyszedł. Ja z może piętnastoma ciuchami do wyprania, licząc skarpetki, czy ty z pięćdziesięcioma, bez skarpetek.

Nina

Płacą ci za to gadanie? zirytował się jeszcze bardziej.

Sol

Uśmiechnął się z satysfakcją.
- Zabieraj się do roboty, chyba, że zamierzasz tu nocować.

Nina

Złapał jedną koszulkę i zmierzył Sama morderczym spojrzeniem. Nie bardzo wiedział, jak ma się zabrać za pranie.

Sol

A Sam przykucnął na piętach i spojrzał wyczekująco na Deana, nawet nie starając się powstrzymać perfidnego uśmieszku.
- Na co czekasz?

Nina

Na oklaski. odwarknął, odchodząc kilka kroków od niego i stojąc - wrzucił koszulkę do jeziora. Ciuch natychmiast odpłynął optymistycznie na tyle daleko, że Dean nie mógł już go dosięgnać ręką.

Sol

Parsknął śmiechem, podążając wzrokiem za koszulką.
- A co to było? - zapytał rozbawiony. - Nie chcę cię martwić, ale to nie jest automat. Nie wystarczy wrzucić ciuchów, mydła i nacisnąć przycisk.