Gra LOST RPG

Nina

[przyspieszamy?]
Nie wiedziała czy cisza dzwoniąca w uszach jest lepsza od utarczki słownej, nic na ten moment nie wiedziała. Chciała tylko jak najszybciej znaleźć się w swoim namiocie i już z niego nie wychodzić. Nigdy.

Sol

Szedł na samym końcu, patrząc przed siebie i zastanawiając się, co - do cholery - przyniosła im tak akcja.

Nina

Zwolniła kroku, czując coraz bardziej potrzebę chwilowego zatrzymania się. Chciała im to nawet powiedzieć, ale wciąż cięzko było jej wydusić chociażby słowo, więc zatrzymała sie bez ostrzeżenia. W planie miała podejść do najbliższego drzewa i oprzeć się o nie, jednak kiedy postąpiła krok na przód, zachwiała się i tracąc juz całkowicie kontakt z rzeczywistoscią, zemdlała, upadając w tył.

Sol

Zareagował natychmiast, łapiąc spadającą Ninę pod ramiona. Kucnął i położył ją na ziemi, przytrzymując jej głowę.
- Musimy sobie zrobić przerwę.

Nina

Nawet gdyby trzasnęła z impetem o podłoże, prawdopodobnie zanotowałaby to tylko brzeżkiem swiadomości. Głuchego łomotu nie było, za co po obudzeniu, do niedawna jeszcze nie mogaca się poruszyć Nina, zapewne będzie wdzięczna temu, kto ja złapał. Póki co jednak, nie dochodziło do niej nic z tego co działo się w okół, bo wszystko zasłaniała jej ściana zielonego bluszczu, czy czegoś w ten deseń.

Wilk

Zatrzymal sie. Gdy zorientowal sie w sytuacji, z jego ust wypala krotka wiazanka przeklenstw.

Sol

- Nikt nie ma wody? - zapytał, nachylając się nad Niną i klepiąc ją po policzkach.

Wilk

Ja nie. powiedzial krotko opierajac sie plecami o pien drzewa.

Sal

Ja też nie dodała krótko.

Sol

Zmrużył oczy. Nina nie wyglądała, jakby miała się obudzić, a raczej nie mogli pozwolić sobie na dłuższe czekanie. Po chwili namysłu podłożył jej jedną rękę pod szyję, drugą pod kolana i podniósł. Bez słowa ruszył przed siebie.

Wilk

Widzac podnoszacego Nine Sawyera ruszyl w dalsza droge.

Sal

Ruszyła za resztą ekipy, co jakiś czas oglądajac się nerwowo za siebie.

Sol

[narracja]Idziecie już prawie dwie godziny, cudem odnajdując drogę w ciemności. Potykając się co chwila i niespodziewanie wyrastające z ziemi korzenie, wreszcie dochodzicie do ścieżki, która do złudzenia przypomina tą prowadzącą z bunkra na plażę i odwrotnie - jak się okazuje, nie tylko przypomina, bo to właśnie jest ta ścieżka.[/narracja]

[wychodzi dream team]