Gra LOST RPG

Sal

[narracja]
Florence: kwinęłaś głową i zaczęłaś szukać drogi powrotnej.
[/narracja]

Polly szła na końcu. Określenie "szła" jest tutaj chyba jednak mocną przesadą - dziewczyna w pewnym momentach po prostu skakała na jednej nodze bądź kuśtykała chwiejnie, przed upadkiem ratujac się jedynie łapaniem za pnie drzew.

Marshall

Jack podparł Polly ramieniem i szedł powoli za Flor, uważając, by Polly się nie przewróciła...

Sal

Przez chwilę szli w milczeniu. Polly, uwazając na każdy wystający korzeń, opóźniała tempo marszu powrotnego. I bynajmniej nie było jej z tym dobrze.
Nienawidziła zostawac w tyle. Nienawidziła też, kiedy ludzie pomagają jej z musu - tak, jak teraz Jack. Tylko dlatego, ze tak trzeba. Już, szczerze mówiąc, wolałaby, żeby zostawili ją sam na sam z Panem Dymkiem, niż lecieli z heroiczną pomocą.
Z drugiej strony - chyba była mu cos winna. Coś jakby przeprosiny.
Jack... zaczęła opornie. Ja... chyba powinnam przeprosic, nie?

Marshall

Jack początkowo nie odpowiedział. Dopiero po dłuższej chwili rzekł:
- Nie mnie się o to pytaj...

Sal

Polly miała ochotę przewrocić oczai i parsknąć śmiechem. Powstrzymala się jednak, przełknęła resztki marnej podróbki honoru i wykrztusiła z siebie niewyraznie:
Przepraszam. Naprawdę.

Marshall

Jack kiwnął tylko głową. Czuł, że Polly robi to bardziej dla siebie niż dlatego, że jest jej przykro... Chce po prostu mieć "spokojne sumienie".
Mimo to mruknął:
- W porządku... - lecz nawet na nią nie spojrzał.

Sal

Ej, Jack, naprawdę! Polly zaklęła, potykajac się o wystający korzeń, po czym podniosła głowę i kontynuowała: Słuchaj, naprawdę jest mi, cholera jasna, źle z tym, co zrobiłam wczoraj i co robię dalej. Bo ja osobiście nie pomogłabym lasce, która... Polly urwała, jakby z trudem przychodizło jej przyznanie się do błędu. ...no, traktuje mnie gorzej niż psa. dodała ciszej i spuściła głowę.

Marshall

Jack cały czas prowadził Polly, nie przywiązując większej wagi do jej słów. Dopiero po dłuższej chwili powiedział sucho:
- Więc masz szczęście, że nie wszyscy są tacy jak ty

Sal

Polly miała wrażenie, że cokolwiek by nie powiedziała, Jack i tak nie uwierzy w prawdziwosć tych... przeprosin. (Na sam dzwiek tego słowa robiło jej się niedobrze).
Ta... mruknęła, zastanawiając się, co powinna teraz zrobić. Czuła się neizręczenie, dawno nie rpzepraszała ludzi.
--No i, cholera jasna, dawno nie przepraszałam za coś, co było dla mnie naturalne--
Zwolnicie trochę? spytała, potykając się znowu.
Nienawidziła sie potykać. Nienawidziła być od kogoś zależna. A teraz wywraca się na byle grudce ziemi, uwieszona ramienia Bohaterskiego Jacka.

Marshall

Jack bez słowa zwolnił kroku. Sam był już zmęczony, więc nie narzekał, że pójdą wolniej. Z drugiej strony jednak chciałby jak najszybciej wrócić do jaskiń...

Sal

[narracja]
Flor: najwyraźniej znalazłaś jakiś skrót, prowadzący - jak się wydawało - do jaskiń.
Szliscie teraz po niewygodnej, porośniętej gęstą roślinnością i mocno "ukamienionej" drodze. Jack i Polly potykali się co jakiś czas, Florence - co najmniej dwa razy częściej.
[/narracja]

Cholera, mam nadzieję, że to rzeczywiscie jest skrot mruknęła Polly, starając się przeskoczyć jakiś kamień.

Marshall

- Jeśli nie, to będziemy mieli poważne kłopoty... Naprawdę nie chciałbym się tu zagubić... - powiedział Jack, potykając się lekko.

Sal

Nie wywróć się, do cholery. Nie potrzeba nam drugiej kaleki. Polly rozejrzała się wokół siebie. Nie znała tego miejsca, co właściwie jej nie dziwiło. Raczej napawało swego rodzaju lękiem.
Cholera, w tej dżungli nikt nie chciałby się zgubić... powiedziała, przypominając sobie starcie z Panem Dymkiem.

Marshall

Jack przemilczał uwagę Polly i ruszył dalej.
- Daleko jeszcze? - zapytał po pewnym czasie Flor.

Sal

[narracja]
Przez jakąs godzinę szliście w kompletnym milczeniu, przerywanym tylko stęknieciami i warknieciami Polly, któa kilka razy nieopatrznie przeniosła ciężar ciała na złamaną nogę.
Po jakimś czasie znaleźliście znajomą ścieżkę, Flor z satysfakcją zwinęła mapy i, już bez nich, do prowadziła was prawie pdo same jaskinie.
[/narracja]

Nareszcie w domu... mruknęła z ulgą Polly, obrzucając sporjzeniem jaskinie. Dzieliło ich od niej jeszcze jakieś dziesieć metrów.