Gra LOST RPG

Marshall

- Nic nie możesz zrobić, bo zejdę dopiero jak będzie moja kolej warty - powiedział stanowczo Marshall. - A teraz daj mi spać, bo zrobię się taki wredny i chamski, że na sam mój widok będziesz się trząść z gniewu - zagroził.

Nina

Pieprzę cię. powiedziała gniewnie wstając. Jak sobie rozbiję nos spadajac w nocy z górnego łóżka, tobie też rozwalę. stanęła na dolnym łóżku i chwyciła się górnego. Podciągnęła na rękach i znalazła na górze.
Koszmarnych snów. warkneła lokując się na łóżku i zrzucajac na podłogę spodnie.

Marshall

- Takaś miła? - powiedział Marshall, kładąc się na brzuchu.
- Poznasz moją zemstę... A ja i tak cię lubię, krasnoludku. A teraz dobranoc, ruda.
Po chwili zasnął.

[spi marszal]

Nina

Odmruknęła coś niezrozumiałego i chyba z tej irytacji przyłożywszy głowę do poduszki od razu zasneła.
[Nina: śpi]

Sal

przeskok-kok-kok

Przetarła oczy, zsunęła się z łóżka i opadła bosymi stopami na ten okropny, dziwacznie zmechacony dywan.
Jej warta właśnie dobiegała końca.
Inaczej - dobeignie konca, jak ktos sobie łaskawie przypomni, że Polly nie jest masyzną do wciskania pieprozneg przycisku. Siedzi tu już prawie dwie doby, śpi po trzy godziny i czuje się tak, jakby codziennie przebiegała trasę z Aten do Maratonu. Piętnaście razy.
Pryznajmniej nie musiała bawić sie w te gierki spod znaku 'och-simon-jak-mi-z-tobą-dobrze'. To już zaczynało byc niesmaczne. Jeszcze bardziej neismaczne od jej żałosnego wystapienia na agorze, ktorego - Lennonowi dizeki - nie słyszał Simon. Słyszał za to Marshall, i Polly nie wiedziała, czy to okolicznosć na plusie czy na minusie.
I znowu ten alarm. Wstała definitywnie z łózka, kieurjac sie ku pokojowi komputerowemu.

[wychodzi: polly]

Nina

[przychodzi: Nina]
Podeszła do szafy, w której jak mniemała swoje ubrania trzymal ten co był tu przed nimi. W przerażającej większości ubrania ograniczały się do szarych kombinezonów z logiem Dharmy, jednak po dłuższym szukaniu udało jej się odnaleźć jakiś biały, rozwleczony ale czysty T-shirt i czarne, również wielkie spodnie z dresu. Wzieła to pod pachę, zamknęła szafę i wyszła.
[wychodzi: Nina]

MatthewBlue

[przychodzi Matthew]

Wszedł powoli do sypialni. --zaraz padnę-- Kierował się do łóżka na końcu pomieszczenia. Zemdlał w połowie drogi...

Marshall

[przychodzi jack]

Jego oczom ukazał się chłopak, leżący na ziemi. Chyba zemdlał.
Jack uklęknął obok niego i sprawdził oddech i tętno. Na szczęście to było tylko omdlenie. Uniósł wyżej jego nogi i potrząsnął lekko za ramie.
- Obudź się.
--To chyba on bił się z Marshallem--

MatthewBlue

Matthew ocknął się, wstał i poszedł do łóżka. Muszę spać, jak się obudzę przyjdę do ciebie, żebyś mnie zbadał. Dobranoc.Dzięki.-mówił zmęczonym głosem. Zasnął.

Marshall

Jack postanowił mu narazie nie mówić, że w bunkrze mogą spać tylko ci, którzy mają dyżur.
Usiadł kawałek dalej i oddał się rozmyślaniom.

MatthewBlue

Matthew obudził się. Niedaleko siedział Jack. --Już mi dobrze-- Cześć Jack. Już mi lepiej. Zbadasz mnie? --co mi jest?--

Marshall

- Biłeś się z Marshallem? - zapytał, bez zbędnych wstępów, Jack.

MatthewBlue

Tak. A co to ma do tego? - odpowiedział. --To kumpel Marshala?--

Marshall

- To, że bójki są tu najmniej potrzebne - powiedział Jack, patrząc na niego surowo. - Co prawda przy Marshallu trudno się opanować, ale... Eh, powiedz mi lepiej co się stało.

MatthewBlue

Wstał i oparł się o ścianę. No więc przed katastrofą byłem okazem zdrowia. Teraz często boli mnie głowa mam słabości i dużo śpie. A teraz to gadałam z Alex w salonie i poczułem się słabo. Myślałem, że tu przyjdę i trochę poloże i koniec. Nic więcej nie pamiętam. -opowiedział. I co mi jest? Stał dalej oparty o ścianę, wpatrzony w Jacka. Nie był zmartwiony. --Pewnie to przez to słońce...--