Gra LOST RPG

Sal

[przychodzi: polly]

Zatrzasnęła za soba drzwi łazienki z taką mocą, że ich szyba zadygotała niebezpiecznie. Obrzuciła ją oskarzycielskim spojrzeniem, szybkim ruchem pozbyła się odzienia i wskoczyła pod prysznic.
Stała pod śmeirdzacym siarka strumieniem wody bite dziesięć minut, starajac sie zmyć z siebie okropne poczucia bycia niedocenianą, uważaną za Małe Nic i Panienkę do Wydymania. Potem, kiedy cisnienie wody praktycznie przestalo istniec, zakręcila kurek i ze złością opusciła kabinę, owijając się szczelnie recznikiem. Wyjęła z pralkosuszarki ciuchy, ktore wygladały na jej, ubrała się, po czym stanęła przed lustrem i zaczęła wpatrywac sie tepo w swoje wlasne oblicze.

Marshall

[przychodzi marszal]

- Nie lubię, gdy się na mnie wkurzasz i nie wiem w zasadzie za co - powiedział wbijając ręce w kieszenie i opierając się plecami o ściane.

Sal

Az podskoczyła, słyszac jego głos. Przeniosła spojrzenie ze swojego odbicia na jego twarz i westchneła.
Nie na ciebie. Na tą cholerną sytuację.

Marshall

- Wyżywając się na mnie, gapieniem się w lustro jej nie zmienisz - powiedział spokojnie. - Wiesz... Może to głupie. Ale coś ci powiem. Jak miałem czternaście lat, cholernie się wstydziłem mojej rodziny. Czułem, że to moja wina, że była taka jaka była. Nie reagowałem na zaczepki rówieśników. Ale w końcu się wkurwiłem, wziąłem sprawy w swoje ręce i obiłem kilka pysków. I od tej pory nikt mi nic nie powiedział na temat rodziny, a ja byłem cholernie dumny z tego, że sam sobie z tym poradziłem... I czułem się cholernie swobodnie...
Zmarszczył czoło, po czym przetarł dłonią twarz i zaśmiał się krótko.
- Z resztą, nie słuchaj mnie. Pieprzę od rzeczy...

Sal

Przez chwilę milczała, obserwują cpojedyncze krople ściekające po ścianakch umywalki.
Dlaczego się ich wstydziłeś? spytała ostroznie, jakby wyczuwając, ze wchodzi na sliski temat.

Marshall

- Nieważne - powiedział natychmiast. Nie lubił rozmawiać o swojej rodzinie, gdyż uważał to za swoją słabość.

Sal

Mialawielką ochote pociągnac go za jezyk, ale nie uwazala, zeby mialo to im jakoś specjalnie pomoc w tej sytuacji.
W porządku. mruknęła, powracając wzrokiem na lustro.

Marshall

Marshall przez długą chwilę milczał, myśląc o czymś.
- Powiedz mi coś o sobie... O tym co robiłaś przed wypadkiem... - powiedział nagle.

Sal

Spojrzała na niego z zaskoczeniem.
Przecież wiesz. Tańczyłam, zdobywałam trofea, wydawałam pieniądze ojca.

Marshall

Marshall cmoknął z niezadowoleniem.
- Toś się rozgadała - zauważył. - Nie zaschło ci w gardle?

Sal

Co jeszcze mam ci pwiedzieć? spytała, odwracając się do niego przodem i opierajac tylek o umywalkę. To cale moje zycie, w zasadzie.

Marshall

Marshall skrzywił się lekko.
- Dziewczyno, masz ponad dwadzieścia lat i chcesz mi w dwóch zdaniach streścić swoje życie? Jest tyle do opowiadania... Pierwszy chłopak, śmierć matki, brat, znajomi... - powiedział.

Sal

Pierwszego chłopaka nie pamietam, ale podejrzewam, że przewinął sie gdzieś w pierwszych latach szkolych. mruknęła, opierajac tyłek mocniej na umywalce i krzyzujac rece na piersi.

Marshall

- Jeżeli kiedykolwiek wyciągnę z ciebie więcej niż kilka zdań o twojej przeszłości, to uznam to za swój osobisty triumf - powiedział, patrząc uważnie na Polly. - Ale i tak cię kocham, Loczku...

Sal

Ja z ciebie nie mogę nic wydusic zauważyla, usmiechajac się. Poza tym - nie lubię gadac o tym, co bylo, to bezcelowe.