Gra LOST RPG

Sal

Słysząc, ze ktoś wchodzi do kuchni, odruchowo podniosła glowę. Przez anstepne kilka minut siedziała, wpatrując się dziwnym wzrokiem to w przestrzeń pod swoimi stopami, to rzucając Simonowi dziwne, poddenerwowane spojrzenia.
Miala tylko nadzieję, ze Marshall nie uruchomi swoich 'umiejetnosci dyplomatycznych'.

Sol

W milczeniu i z krzywym uśmiechem na ustach obserwował sytuację. Atmosfera z sekundy na sekundę robiła się coraz cięższa - rozluźnienie i swoboda w jednej chwili ustąpiły milczeniu. Najwyraźniej większość orientowała się w sytuacji.
Sawyer miał wrażenie, że cisza jest tak przytłaczająca, iż można by ją było kroić nożem.

Sophie Holloway

Sophie popatrzyła na nich oburzona Co ona wam zrobiła, co, że jesteście dla niej tacy niemili? Ja nie mogę...Debi wychodź, niech się lepiej Sawyer schowa się w szafce będzie nam tu wszystkim milej, Marschall też się może upchnie, a ty wyłaź. Popatrzyła na szafkę , w której siedziała Debi.

Wilk

Odlozyl aktowke obok i oparl sie o stol pijac powoli kawe. Usmiechnal sie lekko do siebie widzac jakie wrazenie spowodowalo jego wejscie.

Sol

Ja bym sugerował raczej, żebyś ty weszła tam do niej skomentował, patrząc na Sophie kpiąco.

Sal

Miała dziwne wrazenie, że zrobiła się cała czerwona. Spusciła głowę, wbijając tepe sporjzenie w puste dno filiżanki, ściskając mocno jej ucho.

Sophie Holloway

Ja? Ja tu nikomu nie przeszkadzam. To ty lepiej tam wejdź a Debi daj spokój idioto. Popatrzyła na niego z wyższością.

Wilk

Spojrzal na Polly i usmiechnal sie jeszcze szerzej. Jej zmieszanie dostarczalo mu dziwnej, sadystycznej przyjemnosci. Po chwili napawania sie widokiem jej czerwonych jak buraki uszu, przeniosl wzrok na szafke.

Sol

Ziewnął ostentacyjnie, zastanawiając się, jak długo trzeba pracować, żeby dojść do takiego stopnia zidiocenia, do jakiego doszła hipiska. Skarbie zaczął protekcjonalnie, patrząc na nią jak na niedorozwiniętą pięciolatkę jak na razie przeszkadzam tylko tobie, więc co tu jeszcze robisz?

Sal

W pewnym momencie zaciskana z całej siły w rekach filiżanka po prostu pękła, wbijając się boleśnie w naskórek dłoni. Polly zaklęła i - wciąż nie podnoszac głowy - zeskoczyła z blatu i podeszła do kranu, by zmyc krew z ręki.
Przeklinała w duchu tego, kto kazał Simonowi stanąc tak blisko zlewozmywaka.

Sophie Holloway

Popatrzyła na niego wrogo. Po pierwsze nie jestem żadnym dla Ciebie skarbem, a po drugie mi wcale nie przeszkadzasz. Uważam tylko, że jeżeli byś się zamknął byłoby troszkę przyjemniej i tyle. A po trzecie już ci mówiła, że pójdę jak mi się spodoba.

Wilk

Wbijal wzrok w tyl jej kedziezawej glowy tak uporczywie, jakby chcial sie upewnic, ze dziewczyna czuje na sobie jego spojrzenie.
Szybko wypij resztke kawy i nasypal sobie kolejna porcje.
Mozesz podac czajnik? zwrocil sie do Polly.

Sal

Spojrzała na niego niepewnie i lewą ręką - praa wciąz trzymajac pod kranem - siegnęła po czajnik i wyciagnęła go w stronę Simona.
Prosze.

Wilk

Z satysfakcja stwierdzil, ze ledwo z siebie wydusila to jedno, proste slowo. Nalal wody do kubka i oddal jej czajnik.
Dzieki. powiedzial usmiechajac sie jadowicie.

Sal

Zakręciła wodę lewą ręką, owinęła sobie dłoń papieriowym ręcznikiem i - starając się nie patrzeć na Simona - odłożyła czajnik na miejsce. Nastepnie stała tak w miejscu, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu, trzymając sie kurczowo brzegu zlewozmywaka.