Gra LOST RPG

Marshall

[przyłazi marshall]

- Ulala - stwierdził, patrząc na Warchlaka i Ziomka.

Wilk

Zerknal na zamurowanego rudzielca.
Swietnie. Zaraz pol wyspy sie zleci. mruknal.

Nina

[Elo Ziąą XDDDDDDDDD]
Kto to jest? zapytała inteligentnie.

Marshall

- Widzę, że z dzików przerzuciłeś się na ludzi - powiedział do Simona.

Wilk

Sam chcialbym wiedziec. odparl Przynies wode i opatrunki, Jack powinien tu niedlugo byc.

Nina

Ciekawe, skąd do cholery miała wziąć opatrunki. Nie wiedziała nawet, czy ma je wciąż Jack, czy może Sawyer ukradł je ponownie. Stała więc tylko sobie, jak słup Soli, nie wiedząc co dalej robić.

Wilk

Podniosl wzrok na Nine.
Pamietaj - wdech, wydech. powiedzial usmiechajac sie lekko pod nosem A ty... dodal przenoszac wzrok na Marshalla Co do cholery robisz w mojej koszuli?

Marshall

Marshall przyjrzał się "swojej" eleganckiej koszuli.
- Pasowała na mnie - stwierdził, wzruszając ramionami.

Wilk

Pozniej o tym pogadamy. mruknal przenoszac wzrok z powrotem na Nine Wode odcieli?

Marshall

Marshall uśmiechnął się, oglądając swoją nową koszulę, która wyglądała jak jedna z tych za kilkaset dolców.
- Masz dobry gust - stwierdził, podwijając rękawy.

Troyon

[wpada: Jack]

Podbiegł do Simona i spojrzał na nieprzytomnego faceta. Nie wiedział kim jest i to go zdziwiło, wiedział natomiast, że jeżeli zaraz czegoś nie zrobi, to delikwent wykrwawi się na śmierć.
-Nina. - zwrócił się do dziewczyny i zdjął klucz z szyi, wręczając go jej. - W moim namiocie jest walizka, w środku są leki. Przynieś opatrunki. - poprosił zniżonym tonem, by tylko ona mogła go usłyszeć.
-Pomóż mi przenieść go do salonu. - powiedział potem do Simona.

Nina

Zacisnęła dłoń z kluczem w środku i skinęła głową. Odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem wyszła z bunkra.
[wychodzi: Nina]

Wilk

Chwycil mezczyzne pod ramiona. Gdy Jack zlapal do za nogi podniesli go razem i przeszli do salonu.

[wychodza: Simon, Jack, Ben]

zaraz wracam

Marshall

Marshall wzruszył ramionami i poczłapał do kuchni.

[wyłazi]

Sol

[wchodza sammy dean]

Weszli do bunkra, rozmawiając sobie i już mieli skierować się do kuchni, kiedy Sam obrzucił wzrokiem korytarz. I zatrzymał się jak wyryty.
W korytarzy była krew. Może nie tak dużo, jak kiedyś w innym miejscu, które Sam miał okazję oglądać, ale jednak była i już ten fakt wystarczył, żeby poczuł się co najmniej niekomfortowo.