Gra LOST RPG

Nina

Wzruszyła ramionami.
- Gdyby nie ja i moja spontaniczna akcja nie tylko by jej nie zostawili, ale być może byłaby już bliżej niż dalej w drodze do domu. Tak jak ty. Jack... Przepraszam - powiedziała cicho, nie podnosząc wzroku.

Troyon

Westchnął i spojrzał na nią przelotnie, nie wiedząc co powiedzieć. Bardzo chciał być w połowie drogi do domu.

Nina

- Po prostu nie miałam pojęcia, że się z nimi dogadasz. A nie mogłam myśleć, że po tym jak pomogłeś nam uciec i ocaliłeś nasze tyłki, oni zrobią coś tobie - dodała nie podnosząc głosu ani o pół tonu.

Troyon

Skinął jedynie głową, bo nie przychodziło mu do niej nic co mógłby zrobić.

Nina

Jej samopoczucia zarówno fizycznego, jak i psychicznego, chyba nic nie mogło pogorszyć. Zrobiła minę zbitego psiaka i podniosła wzrok.
- Chyba nie pozostaje nam nic innego, jak wrócić...

Troyon

- Taa, wracajmy - powiedział cicho i złapał się ściany, żeby się podnieść.

Nina

Pomogłaby mu wstać, ale sama ledwo podniosła dupę do góry. A ledwo ją podniosła, zakręciło jej się w głowie i wpadła na ścianę*.

[*zupełnie jak ja na znak xD]

Troyon

Jako, że miał na imię Jack, doprowadził się do pionu i pomógł Ninie. Pomógłby też trzynastu Murzynkom, babie Jadze i siedmiu krasnoludkom, gdyby tylko nawinęli się pod zasięg jego dobrotliwych rąk.

Nina

- Powinniśmy zobaczyć, czy zostawili coś, co może się przydać. - Mimo, że ledwo żywa, nie przestała być konkretna i praktyczna.

Troyon

Rozejrzał się wymownie po swoim domku.
- Zobaczmy co z resztą - powiedział i powlókł się do drzwi.

Nina

Powlokła się za nim.
- Powinieneś obejrzeć ramię Juliet, wybiło jej się - powiedziała, bo ramię oczywiście wybiło się samo.

Troyon

- Zobaczę - zapewnił i wyszedł przed domek.

Nina

Wylazła za nim, czując się jak jeden wielki, chory i zmęczony wyrzut sumienia.

Troyon

Oślepiło go światło, więc chwilę stał i się krzywił.

Nina

[przychodzą: Julka, Sayid]
Juliet przyprowadziła Sayida, który też niedawno się ocknął.
Uśmiechnęła się smutno do Jacka, ignorując Scofield.
Co Scofield miała dalej jak w dupie, bo było jej już wszystko jedno, czy ktoś się do niej uśmiecha, czy nie.